Her sayfasında insanı vuran özellikle toplama kampında geçen zamanı anlatan ilk bölümüyle, insanı ayrı bir sarsan Viktor Frankl eseri.
Kitabı elime aldığım gibi 20 sayfa okur bırakırım kafasındaydım, uyumaya karar verdiğimde sonuna gelmiştim. Çok iyi bir anlatım ve çok vurucu pasajlar ile bu yıl okuduğum en iyi kitaplar arasına şimdiden girdi.
Zamanında antidepresan kullanmış halen de ufak tefek takıntı ve kaygılarla boğuşan benim için logoterapi yöntemini de keşfetmemi sağladı.
Kitaba puanım söylememe gerek olmasa da, 5/5
O vurucu pasajlardan birkaçını siz sevgili dostlarla da paylaşmak istiyorum:
“Başarıyı amaçlamayın. bunu ne kadar amaç haline getirip bir hedefe dönüştürürseniz, kaçırma olasılığınız da o kadar artar. Çünkü mutluluk gibi başarının da peşinden koşamazsınız; kendisi oluşmalı ve kişinin, kendisinden daha büyük bir davaya kişisel adanışının bir yan etkisi olarak ortaya çıkmalı.”
“Eğer yaşamda gerçekten bir anlam varsa, acıda da bir anlam olmalıdır. Acı da yaşamın kader ve ölüm kadar silinmez bir parçasıdır. Acı ve ölüm olmaksızın, insan yaşamı tamamlanmış olmaz.”
“İnsanın ‘mutlu olmak’ için bir nedeni olmalıdır. Bu neden bulunduktan sonra mutluluk otomatik olarak gelir.”
“Nietzsche’nin şu sözlerinde bilgelik vardır: “Yaşamak için bir nedeni olan kişi, hemen her nasıl’a dayanabilir.”
“Kişi, hizmet edeceği bir davaya ya da seveceği bir insana kendini adayarak ne kadar çok kendini unutursa, o kadar çok insan olur. Ve kendini de o kadar çok gerçekleştirir.”
Her Hafta Yeni Bir Film 